Wushu of Kung Fu

Wushu (武術) is Chinees voor krijgskunst. Het eerste karakter 武 (wǔ) staat voor ‘krijger’. Het tweede karakter 術 (shù) betekent ‘kunst’. Letterlijk staat WuShu dus voor krijgskunst en is een verzamelnaam voor meerdere Chinese vechtsporten.

Kung fu, of gongfu of gung fu (功夫, Pinyin: gōngfu), is een Chinese term die vaak in het Westen wordt gebruikt  en verwijst naar de  Chinese vechtkunsten. De originele betekenis hoeft helemaal niets met vechtsport te maken te hebben en verwijst naar iemands vaardigheid  verkregen door hard werken en oefenen. De goede vertaling voor Chinese vechtkunsten is  中國武術 zhōngguó wǔshù.[

Wushu, ook bekend als moderne Wushu, is zowel een demonstratie als een full-contact sport afkomstig uit de traditionele Chinese krijgskunsten. Het werd gecreëerd door de Volksrepubliek China na 1949, in een poging om de traditionele Chinese krijgskunsten te nationaliseren. De meeste van de moderne competitie vormen (套路taolu) werden geconstrueerd uit de traditionele moeder stijlen door een door de overheid benoemde commissie. In de hedendaagse tijd is Wushu een echte internationale sport geworden via de Internationale Wushu Federatie (IWUF), die elke twee jaar de Wereld Kampioenschappen Wushu houdt; de eerste wereldkampioenschappen werden gehouden in 1991 in Peking en gewonnen door Clark Zhang.

Er is nogal wat onduidelijkheid over de termen. Vandaag de dag wordt de term wushu gebruikt om de  moderne wedstrijdgerichte stijlen aan te duiden daar waar de term kung fu meestal wordt gebruikt als men het over de traditionele m.n. zuidelijke stijlen heeft. De term voor krijgskunst luidt eigenlijk WU SHU.

De eigenlijke betekenis van Chinese krijgskunst is meer dan alleen zelfverdediging of wedstrijd vechtsport. In de traditionele training wordt de leerlingen respect voor hun leraar, voor zijn adviezen en voor andere vechtsport stijlen bijgebracht.
Wushu-stijlen:

  • interne (zachte-neijia) of – externe (harde-weijia)
  • Noordelijke of – Zuidelijke (de grens tussen deze noordlijke of zuidelijke stijlen is de Yangtze rivier)
  • moderne of – traditionele
  • Shaolin (Boeddhistisch), – Wudang (Daoïstisch)
  • Tempelstijlen (Waigong)
  • Familiestijlen (Neigong)

Moderne Wushu is de Wushu die gedaan wordt als sport bij wedstrijden. In moderne Wushu heb je taolu en sanda/san shou. Taolu betekent vorm, dus er wordt een vorm gelopen van een van de moderne stijlen. San shou betekent ‘ongebonden hand’ en verwijst naar het vrije gevecht. sanda/san shou is dus de full contact variant van de moderne wedstrijd wushu.

Een interne, zachte vorm van wushu is het tai chi. Een moderne harde vorm, die uit een combinatie van diverse traditionele wushustijlen bestaat, is het san shou.

Het moderne Wushu heeft een meer sportachtig karakter. Het is meer gericht op demonstraties en technische trucs. Tot voor kort werd de nadruk meer gelegd op acrobatische sprongen dan op vechttechnieken. De laatste jaren is er weer meer een trend naar de traditionele vechttechnieken.

Veel scholen die wushu onderwijzen zeggen hun oorsprong te hebben in de traditie van Bodhidharma. Ook in Japan wordt vaak naar hem verwezen. Komende uit Zuid-India wordt verondersteld dat hij kundig was in de vechtsport Kalaripayattu.

Historisch gezien, ontstonden de eerste beginselen van het Wu Shu omstreeks 2600 v. Chr. met het Go- Ti, een worstelmethode. Door enkele duizenden jaren van ontwikkeling, verbetering en verfijning, ontwikkelde Wu Shu zich tot vier belangrijke richtingen nl. worstelen, boksen (zowel met handen als voeten); vechten met wapens (speer, zwaard, lans, stok, enz.) en lichamelijke oefening en verzorging.

De Chinese vechtkunst werd aanvankelijk alleen aan diegenen geleerd, die waard waren deze kennis te ontvangen. Generaties lang bleven de geheimen van deze vechtkunst bewaard binnen de muren van de Boeddhistische “SHAOLIN”-tempel en werd het beoefend door de Shaolin monniken.

Wu Shu, één van de bekendste nationale sporten van het Chinese volk, heeft een lange geschiedenis achter zich. Het is een eeuwenoude erfenis, gecreëerd en langzamerhand verrijkt door de werkende mensen gedurende hun dagelijks werk. Geleidelijk aan ontwikkelde het Wu Shu zich tot een sport met het doel de lichamelijke fitheid te verhogen en de wilskracht te vergroten. Een lange periode va training geeft je de kracht en uithoudingsvermogen en tevens snelheid, technische bekwaamheid en veerkracht. In het China van vandaag wordt de gelegd op het ontwikkelen van een allround lichamelijke ontwikkeling door middel van Wu Shu.

Referentie: Wikipedia