Als gesproken wordt over Karate, Tae Kwon Do, boxen of  worstelen, dan heeft men in het algemeen een duidelijke voorstelling van deze vechtsporten.  Dit is wel anders als men het over de Chinese vechtkunst heeft. In het westen kennen we het begrip “Kung Fu”. Het probleem  is alleen dat dit begrip niets met Chinese vechtkunst te maken heeft.

Chinese emigranten uit Hong Kong en Macao, die begin deze eeuw naar Amerika verhuisden, gebruikten vaak dit begrip. Waar echter meestal niet op gelet wordt, is dat dit begrip altijd in samenhang met bepaalde vechtstijlen stond (b.v. Shaolin Kung Fu, Choy Li Fut Kung Fu, Hung Gar Kung Fu) en alleen de halve afkorting gebruikt werd. Deze stijlen omvatten een volledige opleiding en zijn op zich zelf een gesloten systeem. Daarbij behoorde lichamelijke training, de afharding, de ideologie, de sociale binding binnen het systeem en ook de vechtkunst.  Het begrip heeft altijd betrekking op een bepaalde school of een stijl en niet  op een vechtkunst in het algemeen.

In China gebruikt men dit begrip alleen wanneer het om vaardigheden gaat, die men alleen door veel training of oefening bereiken kan. Dat betekend dat een persoon, die een zeer hoge graad van vaardigheid in zijn vakgebied heeft bereikt, een meester is en Kung Fu heeft bereikt. Een kok kan dus ook  “Kung Fu “ in koken, een ballettdanser in dansen en een schilder in schilderen bereiken.  Deze lijst kan oneindig lang zijn. Uiteindelijk kan iedereen die veel tijd, uithoudingsvermogen en vleit investeerd  in een taak of bezigheid Kung Fu verkrijgen.

De goede vertaling naar het Chinees van vechtkunst is Wu Shu. Wu Shu betekend vechtkunst en is in China een algemeen gebruikt begrip.  Er bestaan nog wel enkele andere benamingen, echter worden deze zelden gebruikt (Kou Shou – Nationale Kunst; in de laatste jaren zet ook de benaming Gong Fu langzaam doorin China).

Nu dit eerste misverstand opgehelderd is, komen we meteen op de volgende dubbelzinnigheid. Dit betreft het begrip Wu Shu zelf. Deze wordt door twee kampen opgeëist. De een is de vertegenwoordiger van het “ moderne Wu Shu”, welke vaak als wedstrijd sport zonder direkte vecht achtergrond en traditie afgedaan wordt. De ander is de vertegenwoordiger van het klassieke, traditioneel overgeleverde, gevechtgeorienteerde systeem. Dan komt natuurlijk gelijk de vraag, hoe zo iets kan ontstaan? Deze eigenzinnige ontwikkeling, die veel verwarring veroorzaakt en ook niet voordelig voor de Wu Shu is, heeft zijn oorsprong in de tijd van de Cultuurrevolutie in China. Voor de Cultuurrevolutie was er maar een Wu Shu, namelijk die die de effectiviteit op de slagvelden van het oude China en in werkelijke tweegevechten bewezen had. Dat is met de Cultuurrevolutie veranderd.
Het is nutteloos om nu deze complete ontwikkeling in China tijdens en na de Cultuurrevolutie op te noemen. Daarom alleen een korte toelichting.
Zoals algemeen bekend was het doel van de Cultuurrevolutie het opheffen van de oude waarden van het feodale keizerrijk, die cultuur, religie en wetenschap omvatte, en vervangen door nieuwe met communistische ideeën gekoppeld . Al het traditionele en religieuse moet vernietigd worden. Alles moet nieuw en voor het “algemeen belang” zijn.
Omdat ook de vechtkunst traditioneel culturele normen en waarden  bevatte, werd zij vervolgd en vernietigd.  Spoedig erkende de chinese leiding echter, dat als het gehele culturele erfgoed verwoest wordt, men ook zijn identiteit als volk en natie verliest. Dus werd deze extreme koers door een gematigde vervangen, en men begon een eigen geschiedenis op te bouwen.
Dit betrof ook de oude vechtkunst, en zo ontstond uit de traditionele Wu Shu, die zich geheel met het gevecht bezig houd, een nieuw systeem met dezelfde naam. Het nieuwe systeem bevat, zoals ook het oude, vechttechnieken en wapens, echter met het verschil dat niet alle technieken een praktische vecht toepassing hebben.
Waarom gevecht van mam tot man, als alles voor het algemene belang geschiedt? – was een geliefd argument voor deze ontwikkeling. Zo werd van een duizend jaar oude traditie een soort gymnastiek of  “Performing Art” gemaakt, met een krachtig sportieve en dansachtige karakter. Met de toevoeging van elementen uit het chinese opera werd Wu Shu sterk verminkt.
Eind zeventiger jaren erkende men, dat met deze nieuwe vormgeving de traditie geen voldoening  werd gegeven, en de extreem trage en dansachtige elementen  verdwenen weer, om plaats te maken voor een agressievere vechtgeorienteerde uitvoering van de routines.
Ook de toepassing van de technieken werden weer opgenomen in het nieuwe opleidingsprogramma, waardoor Wu Shu een nieuwe bloei in China en ondertussen de gehele wereld door maakt.
Voor beide systemen het “traditionele”als het “moderne” geldt het begrip Wu Shu. Beide systemen hebben aanspraak op deze naam. Beiden houden zich met dezelfde zaak bezig, alleen op een andere wijze. Men kan dus zeggen, er is maar een Wu Shu, alleen met verschillende trainingswijze. De traditionele stijlen gebruiken de laatste jaren steeds meer de naam van hun vechtstijl met de toevoeging  “ …….. – Kung Fu “ om zich duidelijk af te zetten.
Om het geheel te verduidelijken, volgt een onderverdeling van het Wu Shu, die ook weer voor beide systemen geldt.
Zoals elke aziatische vechtkunst wordt Wu Shu onderverdeeld in Tao Lu (Vormen, routines), San Shou (het vrije gevecht – volcontact met beschermkleding), Kou Shu (volcontact op traditionele wijze, zonder bescherming) en Wi Wei Shu (zelfverdediging ).
Het gebied van de vormen verdeeld men onder in Quan Shu (vuistvormen) en Qi Xie (wapenvormen). Een bijzonderheid in het Wu Shu is de Dui Lian (partnervormen), die met een of meerdere partners uitgevoerd kunnen worden. Dit omvat het hele gebied van vormen met of zonder wapens.
Het moderne volcontact – of semicontact gevecht wordt in traditionele aard en wijze op een platvorm (Lai Tai) gehouden,  welke 8 * 8 meter groot en 60 cm hoog is.
Het traditionele volcontact is daartegen zeer zelden geworden, omdat er geen officiele wedstijden bestaan in China. Wel hoort men af en toe van geheime toernooien in Hong Kong, Taiwan und Macao.